Namibië van Windhoek via Outjo en Khorixas naar Etosha - Pagina 1 van 2

Zondag 9 juli 2006
De vlucht van Johannesburg naar Windhoek was een turbulente vlucht over de Kalahari woestijn. Een beige landschap, kaal, met her en der een boompje en kaarsrechte wegen. Volgens Thijs kon je de olifanten en tijger (!) sporen op de grond zien. En dat vanaf 10 km hoogte!. De landingsbaan was niet meer dan een airstrip in de woestijn in ‘the middle of nowhere’ en dat noemen ze een international airport. Opa Paul en oma Meta stonden ons al op te wachten en wat een vreugdevol weerzien voor Eline die Olly de neushoorn weer in haar armen kon sluiten (mascotte van Wa Bashasha). Voor de die nacht was onderkomen geregeld in het Klein Windhoek Guesthouse.

De Boeing 747 vanuit Nederland naar tussenstop Johannesburg (ZA)

Aankomst op Windhoek International Airport

Eindeloze vlakten

Maandag 10 juli 2006
Vanmorgen de Landrover ingepakt en de laatste inkopen gedaan alvorens we richting Outjo vertrekken. Het landschap is eentonig en bestaat uit niet meer dan droge vlaktes met acaciaboompjes en tientallen kilometers rechte asfalt weg. Het picknicken verloopt erg gezellig langs de snelweg, bij de daarvoor bestemde zitjes. Onderweg zien we wat apen en wrattenzwijnen. In Outjo kopen we avondeten in een supermarkt zoals deze ook in Nederland zijn te vinden. Dit is voor ons een ongekende luxe als je Oost-Afrika gewend bent.
Dan onze eerste gravel road op weg naar Oppiklippe. De cabin staat midden in een Kudu-farm die we dan ook naast ons huisje zien staan als we aankomen. Een fantastische cabin met niemand om je heen, behalve kudu’s en apen... De douche en de toilet bevinden zich in de buitenlucht tussen de rotsblokken. ‘s Avonds braaien (bbq) we en is het steen- en steenkoud. De truien en jassen zijn perfect, maar de handschoenen missen we wel.

Eindeloze lange rechte wegen, achter Wa Bashasha aan, het land is zeer dunbevolkt,
mede door toedoen van de settlers die rond 1910 de opstand onder de lokale bevolking bloedig (>75%) hebben onderdrukt

De Duitse invloed is duidelijk te merken.
Op de radio Duitse slagers en in de supermarkt kun je in het Duits Kaiserbrötchen en Berliner bollen bestellen.
Met Oost Afrika als referentiekader moet ons beeld worden uitgebreid.

Onderweg picknicken op perfect verzorgde parkingplaatsen langs de weg

Pas op voor overstekende wrattenzwijnen

De cabin van OppiKlippi nabij Outjo

De maan boven Namibië

Dinsdag 11 juli 2006
Vandaag maken we met zijn vijfjes een wandeling over de klippen. Magnifiek uitzicht over de rotsen en acaciastruiken. Het klauteren gaat de kinderen goed af, maar op een gegeven moment worden de afgronden naast ons zo steil, dat we besluiten terug te gaan.
‘s Middags heeft Jelle met opa Paul nog een game-drive gemaakt in Wa Bashasha en 9 Kudu’s en 4 rendieren gezien. De eerste broeken zijn al tot op de draad versleten door het klimmen op de rotsen en en het maken van valkuilen voor de dieren.
Als diner werd zuid-Afrikaanse potjie gemaakt door opa Paul, wat de kinderen smullen vinden. Een verfrissende ijs- en ijskoude douche in de buitenlucht wordt ook door de kinderen getrotseerd, alleen Thijs vindt het geen geslaagde actie.
Blij dat het houtvuurtje nog lang nabrandt en de wijn ons warm houdt.

De klippi's van OppiKlippi nabij Outjo

Jelle, Eline en Thijs Op game drive met Opa Paul

Eland bij OppiKlippi

Klimmen en klauteren op de Klippies

Woensdag 12 juli 2006
Vandaag gaat de tocht naar Khorixas, nadat Jelle en opa Paul naar de zonsopgang hebben gekeken vanaf de klippen.
Een lange en kaarsrechte geasfalteerde weg langs kale vlaktes en de gameboy komt goed van pas evenals de tekenblokken. Na Khorixas gaat de weg over in een gravelroad en wordt het echt stof happen. De auto's gaan dus meer afstand houden. Een fantastisch uitzicht over savanne en heuvels. Geen mens te zien op een paar geiten na. De picknick begint steeds meer routine te worden en het is een welkome onderbreking van het rijden. Ook de kinderen vinden deze hobbel-bobbel wegen veel interessanter. Na 70 km hobbelen bereiken we Xaragu camp. De weg naar de ingang is nog erger en het is maar goed dat er een bord staat 'ÿou are almost there”... Waar zouden we toch terecht komen?….

Te mooi om waar te zijn. Een kamp met vaste tenten in een unieke omgeving langs een droogstaande rivier. Momenteel is het droge seizoen begonnen en het is moeilijk voor te stellen dat over enkele maanden het water hier rijkelijk zal vloeien. In het kamp lopen een aantal tamme en wilde dieren rond en het lijkt wel een kinderboerderij.
De kinderen nemen nog een verfrissende duik in het zwembad en spelen even met Goesie (de tamme mangoest).

Bij de receptie is er een uitgebreide tentoonstelling van de lokale fauna te zien: diverse giftige slangen en schorpioenen. Nadat wij de sleutel van onze tent hebben gekregen doet Marc een angstige ontdekking. Binnen in de tent is te zien dat er iets groots op het dak van de binnentent ligt. Aan de binnenkant is de naar beneden hangende bobbel niet over het hoofd te zien. Marc duwt tegen de onderkant van deze naar beneden hangende bobbel aan -misschien is het wel water- en merkt tot z'n schrik dat het iets levends betreft. Het is duidelijk levend maar maakt geen aanstalten om te vertrekken. Dit is dus een ultieme slangenomgeving en voor de zekerheid halen wij toch maar iemand van de receptie erbij.

Zonder veel aarzeling steekt de man -onverschrokken, zonder duidelijk zicht waar- zijn handen tussen het tentdak en de binnentent. De in zijn rust gestoorde kat stribbelt met uitstrekte nagels en veel misbaar tegen als de man de kat onder het tentdoek vandaan haalt. De katten worden gehouden tegen het ongedierte. Wij zijn dus blij als onze "slangekat" uiteindelijk weer z'n plekje onder het tentdoek opzoekt.

Xaragu tented camp, er is ook een kampeerplaats maar een beetje luxe is ook wel lekker

Tegen het ongedierte lopen er honden en per tent is er een kat, dit is onze slangepoes

Lange dagen in de auto moeten worden afgewisseld met een frisse duik in zwembad

Xaragu betekent mangoest

Thijs aan het diner

Donderdag 19 juli 2006
Vandaag gaan we een kijkje nemen in Twijfelfontein. Een prachtige rit over rode stoffige wegen en langs rotsformaties. Na een uur rijden komen we aan bij de rockpaintings. We zijn niet de enige toeristen, maar hebben weinig last van de anderen. De gids (een wijs man volgens Thijs) vertelt zijn verhaal in het Zuid-Afrikaans zodat de kinderen het ook aardig kunnen volgen. Thijs klimt als de beste en noemt zichzelf ‘bergman’, die mama een handje geeft om mama te helpen ipv vice versa. Aan het einde van de wandeling zijn we heel wat wijzer geworden over de rockpaintings en onze bergman Thijs een stuk vermoeider.
Op de terugweg picknicken we weer langs de weg in het zand, maar…. Wa Bashasha zit vast. Hij kan niet meer voor- of achteruit en Marc moet hem met onze Landrover eruit trekken, tot grote hilariteit van de kinderen (en onszelf).

De Twijfelfontein rots tekeningen staan op de werelderfgoedlijst

De gids praatte langzaam in het Zuid-Afrikaans zodat Jelle, Eline en Thijs zijn uitleg konden verstaan

Onze schaduwen naast de oude rotstekeningen

Picknick in een droge rivierbedding, even later moesten wij Wa Bashasha uit het zand trekken

Verbrandde berg, oude vulkanische resten

 

Vrijdag 14 juli 2006
Toen Thijs vanmorgen wakker werd was het eerste wat hij tegen de anderen zei:’Leuk hier, he’.
Na het ontbijt wilden de kinderen gaan paardrijden en mama Barbara moet mee omdat Thijs het nog niet alleen kan. We lopen een prachtige route gevolgd door twee hulpjes die de leidsels vasthouden en de weg wijzen. We reden door rivierbeddingen, prairiegras en heuvels alvorens we weer bij de lodge aankomen.
Het tweede voor die dag was een bezoekje aan het petrified forest (versteende boomstammen). Hier zien we diverse versteende houtblokken die 260 miljoen jaar geleden met een vloedgolf vanuit centraal Afrika hier in Namibie zijn aangespoeld.
De gids heeft haast, de kinderen hebben het warm en na 20 minuten hebben we het allemaal gehad.
Terug bij het kamp nemen de kinderen een heerlijk verfrissende duik en ons dappere meisje Eline loopt regelmatig heen en weer naar de tent en komt dan de struisvogel tegen (3x zo groot als zijzelf), maar het deert haar niet.

Barbara, Jelle, Eline en Thijs gaan paardrijden

 

Jelle kan het niet laten om in de versteende boom te klimmen

Versteende jaarringen

Xaragu eetzaal, iedereen kijkt naar de....

nieuwsgierige struisvogel op zoek naar een gemakkelijk hapje bij de eetzaal

Zaterdag 15 juli 2006
Vandaag erg vroeg wakker door luidruchtige mede kampeerders. Vandaag gaat de reis weer terug naar Oppiklippe in Outjo. We hopen nog voor 12 uur in Khorixas aan te komen zodat we bij een bank nog geld kunnen wisselen. Terwijl we het dorp binnenrijden worden we belaagd door horde mensen die naar ons wiel wijzen. Ja hoor, een lekke band. Iedereen wil hem voor een vriendschappelijk prijsje repareren en nog hebben we er de hoofdprijs voor betaald. Zij een goede dag en wij hebben er voor de volgende keer (hopelijk komt die er niet) van geleerd.
Wat een rust toen we bij onze kudu-farm waren. De kinderen voelen zich hier al helemaal thuis, totdat Eline bij Thijs op zijn vinger gaat staan en er bloed vloeit. Thijs huilt voor de komende anderhalf uur en roept alleen maar dat hij naar huis in Nederland wil!! Helaas (voor hem)… nog 3 weken te gaan!

Door de enorme stofwolken is het vertandig om een behoorlijk eind uit elkaar te rijden

Eindeloze gravelroads waarop wij onze band lek rijden.
Het ziet er comfortabel uit maar boven de 30km/uur tril je de auto uit, boven de 90km/uur merk je minder van het wasbordreliëf maar onverantwoordelijk gezien de onvoorspelbaarheid van de ondergrond.

Terug in OppiKlippi hebben wij snel onze warmwater voorziening weer opgestookt.

Zondag 16 juli 2006
Na het ontbijt checkt opa Paul voor de zoveelste maal zijn benzine leidingen en meters en lijkt hij net een automonteur.
Inkopen doen bij de supermarkt ,want vandaag rijden we naar Etosha National Park om 3 dagen wilde dieren te kijken. Via de Anderson gate rijden we Etosha binnen en zien meteen een enorme olifant bij een waterplaats staan. Het geluk staat aan onze zijde en de kinderen vinden het geweldig! (nu nog wel…).
Na 10 min. en 3 enthousiaste kinderen rijker rijden we weer door. Wa Bashasha is ons al aan het zoeken omdat ze ons kwijt waren en dachten dat we autopech hadden. Eenmaal in Okaukuejo krijgen we te horen dat de campsite volgeboekt is, maar in Halali 70 km verderop is nog wel plek. Opa Paul en Oma Meta gaan alvast kwartier maken en wij volgen in een rustiger tempo. We rijden door steppe-gebied, zien her en der gemsbokken, zebra’s, kudu’s, mangoesten en een heleboel springbokken. De kudde giraffen is wel het hoogtepunt van de dag. Voor het eerst slapen de kinderen vandaag met zijn drieen in de daktent en wij in de andere daktent. Ze vinden het erg leuk. Ieder heeft ook een eigen zaklamp. De kinderen worden ‘s nachts maar een keer wakker, omdat Jelle op Eline’s kussen ligt. Met behulp van hun eigen zaklamp is het ongemak weer snel verholpen en slapen we allemaal weer rustig verder.

De Anderson gate van het Etosha National Park in Namibië

Onze eerste olifant op deze reis! Helaas wilde deze meneer alleen zijn achterwerk laten zien

Zebra jong drinkt bij zijn moeder

Overal flitsen deze grondeekhoorns over de grond

Maandag 17 juli 2006
Half zeven en het lijkt wel een snelweg op de campsite. Iedereen gaat op gamedrive of gaat kijken bij de waterhole. Wij gaan eerst ontbijten en vertrekken dan pas. We zien dan ook niet zoveel wild. Bij Etosha look-out waan je je als enige op deze wereld en ook nog eens aan het einde van deze planeet. Een grote zoutvlakte. Welke kant je ook op kijkt zout, zout en nog eens zout. Aan het einde van de horizon zie je de zinderende hitte. Terug richting campsite rijden we door grasvlaktes waar we enorm veel kudde zebra’s en springbokken zien. Ze veroorzaken zelfs verkeersopstoppingen. Terwijl we de campsite oprijden, komt oma Meta al aanhollen dat er bij de waterplaats zeker 30 olifanten te zien zijn en dat op enkele tientallen meters bij onze tent vandaan…
Indrukwekkend om zo’n kudde te mogen aanschouwen. Van baby tot opa olifant drinkend, spelend , etend en soms trompetterend. Je hoorde dan ook niets anders dan klik, klak van Marc’s fotocamera.
Als opa en oma op gamedrive gaan zorgt mama dat het potjie niet aanbrandt die opa gemaakt heeft. Iedereen smult ervan en we genieten van het houtvuurtje. Wat een stilte zo midden in de wildernis.
Omdat het hier zo kurkdroog en zanderig is zijn de kinderen en wijzelf continue stoffig en zanderig en onze haren lijken wel van stro; hier kan geen douche tegenop.

Jelle, Eline en Thijs in de daktent na hun eerste nachtje bovenop de LandRover

Eline helpt opa met het maken van koffie, Jelle is onafscheidelijk van zijn gameboy

Een heleboel Springbokken in Etosha

Een verdwaalde gnoe

Een adelaar overziet alles vanuit de lucht

Neushoornvogels (hier een Geelsnaveltok - Tockus flavirostris)
hebben de irritante gewoonte om in de weg te lopen of te vliegen...

Een slender mongoose (mangoest)

Een opgeschrikte groep vogels zwermt rond boven een waterplaats

Zebrajong kijkt schichtig maar toch nieuwsgierig naar ons over de rug van zijn moeder

Een jakhals

Zebra's op hun dagelijkse toch naar de Etosha zoutvlakte

Op de zoutvlakte, het dagelijkse doel van de grazers die overdag vanuit hun schuilplaats hiernaartoe komen trekken

En dan blijkt op op 300 meter van onze kampeerplaats een hele kudde olifanten te staan

Stoeiende olifanten bij de Halali waterplaats in Etosha

Thijs, Barbara en Eline kijken gebiologeerd naar de kudde olifanten

Tijdens het fotograferen hoor ik achter mij geritsel in de struiken...

Voorbereidingen voor het avondeten op de campsite

Diner bij kaarslicht

Dinsdag 18 juli 2006
Vandaag verkassen we van Halali naar Namutoni campsite (Etosha). Het landschap veranderd weer van zoutvlake naar savanne. Opa en oma hebben een heerlijk koel plekje onder een boom voor ons uitgezocht. Een grote groep mangoesten loopt vrij rond over de campsite evenals een eigenwijs wrattenzwijn. Terwijl wij proberen te lunchen is Pumba (het wrattenzwijn) op jacht naar onze boterhammen en doet daar alles voor. Hij valt opa Paul van achteren aan en prikt met zijn ene slagtand in opa zijn bil, tot grote hilariteit van de kinderen. Terwijl oma Meta en Papa deze minder gezellige Pumba op een afstand proberen te houden met een stoel, roostert opa Paul het brood. Van pure ellende gaat Pumba dan maar naar de tent naast ons en plundert daar de hele voedselvoorraad, onze pogingen dit te weerhouden ten spijt.
In de namiddag gaan wij op georganiseerde game-drive om leeuwen te kunnen zien. We rijden diverse waterholes af maar geen leeuw te bekennen. Ons geduld wordt na een half uur wachten beloond als er toch een leeuwin komt drinken.
Net voor zonsondergang bereiken we het kamp waar we nog even de toren van het ford beklimmen. Prachtig uitzicht over Etosha. Na ons eten met friet in het restaurant gaan de kinderen moe en voldaan naar hun daktent. Terwijl wij nog aan het kampvuur zitten lopen de jakhalzen gewoon tussen de tenten te scharrelen.

Jelle, Oma Meta, Eline, Thijs en Barbara in Namutoni

Het Namutoni kamp in Etosha is opgezet rondom dit oude Duitse fort

Onze Namutoni kampeerplek

Deze Pumba is niet het schattige beest uit de Lion King film, even later prikt hij Paul in z'n billen!

Stoelen en bezems maken niet veel indruk op dit wrattenzwijn, in tegendeel, even later chargeert hij Marc!

Als de rust is wedergekeerd maakt Eline haar 1e foto. Jelle en Thijs doen niet onder voor de apen

Op gamedrive, de enige niet zelfgereden tocht

Een Bleke zanghavik (Melierax canorus)

Termieten heuvel, hier wit door de zouthoudende grond

Kudu vrouwtjes

Een mooie gemsbok

Een Secretaris vogel

Nog meer Sprinkbokken

Helaas zijn de Flamingo's naar andere waterrijke gebieden gevlogen en moeten wij het doen met deze Ooievaar

Struisvogels

Nog meer giraffen :)

Door de onrust van alle aanwezige dieren was al duidelijk dat er in de buurt van de waterplaats leeuwen aanwezig waren.
Vlak voordat wij wilden vertrekken kwam deze leeuwin uit haar schuilplaats. Dorstig als ze was bleef ze wel 10 minuten aaneengesloten drinken.

Zonsondergang op het Namutoni fort

De volgende dag rijden wij weer verder, lees verder op de volgende pagina

 

Laatste wijziging 24 augustus 2006

 

© 2006 Copyright Marc en Barbara van Santen.
Alle op deze website gepubliceerde tekst en foto's zijn eigendom van Marc en Barbara van Santen.
Zonder uitdrukkelijke toestemming van Marc en Barbara van Santen is het niet toegestaan om het geheel of delen van teksten en/of foto's te kopieren of op een andere manier te gebruiken.