Afrika 2006
Namibië pagina 1 2

Woensdag 19 juli 2006
Snel tenten ingeklapt want we hebben een lange rit voor de boeg richting Grootfontein (volgens opa Paul de meest onveilige stad van Namibië). Daar aangekomen bezoeken we een zwaarbeveiligde supermarkt en doen inkopen. Bepakt en bezakt gaan we vervolgens richting Roy’s Rest Camp. We rijden waarachtig een waar paradijsje binnen, we hebben 3 huisjes naast elkaar die van natuurlijke materialen zijn gemaakt en authentiek zijn ingericht. Jute gordijnen voor de ramen versierd met San talismannen. Toen ik Jelle vertelde dat ik de huisjes luxe vond gaf hij, na enig nadenken, als antwoord: ”half luxe, want ze hebben geen computer met internetaansluiting”. (Die jeugd ook van tegenwoordig; wordt tijd dat hij eens 3 weken naar Mbande (Tanzania) op vakantie gaat). Overal komen we Nederlanders tegen wat de kinderen erg leuk vinden omdat ze kunnen spelen en praten in hun eigen taal. Diner met Oryx hachee en kuduschnitsel lusten onze carnivoren Jelle, Eline en Thijs wel evenals ze genieten van de verhalen van opa na het eten.


Wa Bashasha rijdt niet sneller dan 80km/u, wij dus ook niet


Thijs piekt nog op de verkeerde momenten, hij is vlak voor de picknick in slaap gevallen en dut verder op het bankje


Wa Bashasha valt af en toe stil vlak na een picknick,
Paul heeft inmiddels een magische truc gevonden om de auto weer snel aan het rijden te krijgen


Wa Bashasha rijdt Grootfontein binnen


Barbara verkent de weg middels de Travel Survival Kit


Een zwembad en een ander stel Nederlandse kinderen erbij vormt voor Jelle Eline en Thijs al snel de leukste dag van de vakantie


Lekker dollen voor het huisjes in Roy's camp

Donderdag 20 juli 2006
Heerlijk Engels ontbijt gehad en om 09.00 uur waren we alweer op weg naar Rundu en vervolgens naar Divundu. Volgens Opa Paul is de Caprivi strip nog steeds niet veilig en hij heeft met Marc afgesproken dat ze alleen voor geuniformde politie agenten zouden stoppen en anders gewoon doorrijden. De reis verloopt voorspoedig en terwijl ik in mijn boek lees over de cattle fence die dwars door Noord Namibie loopt, waarvandaan het vee niet van noord naar zuid mag, en tevens de overgang is van wit naar zwart afrika bereiken we dat enorme hek!! En ja, het verhaal klopt. We zijn het hek nog niet door of de veehekken langs de weg zijn verdwenen en we zien alleen nog maar zwarte mensen en armoedige hutjes die we ook kennen uit oost-afrika.
We rijden uren en uren over kaarsrechte asfaltwegen met aan weerszijde kleine dorpjes. Vlak bij Ngepi camp gaat de weg over in een gravelroad en daarna de bush in. Alle kindjes staan langs de weg te zwaaien alsof de koningin langs komt. We krijgen 2 rieten bushhutjes met uitzicht over de rivier. Ook hebben ze hier een heus zwembad. Een ijzeren kooi waar je in de rivier kunt zwemmen tussen de krokodillen en hippo’s, wel op eigen risico. We doen het toch maar liever niet.



De veegrens


Niet alleen een scheiding tegen verspreiding van dierziekten,
hier komen wij in een hele andere wereld terecht...



in tegenstelling tot voor de veegrens loopt hier het vee los rond


Deze dames dragen riet op het hoofd dat wordt gebruikt voor de hutten


De lokale bouwmarkt, langs de weg wordt het riet te koop aangeboden


Pech onderweg met de ossenkar

Vrijdag 21 juli 2006
Door de rieten rolgordijnen genieten we vanuit ons bed van een fantastische zonsopgang. Thijs begint aan de openlucht douches te wennen en krijst voor de verandering eens niet de hele camping wakker. Na het ontbijt vertrekken we naar Divundu om boodschappen te doen. Een supermarkt waar weinig te koop is behalve meel, suiker en brood in tien kilo verpakkingen.
Dan naar Popa Falls; meer dan een paar stroomversnellingen is het niet, maar een aardige wandeling door de bush is het wel, waar de kinderen heerlijk van genieten. Ze hangen aan lianen en gaan op zoek naar de hippo’s en croc’s. Gelukkig komen we die hier al wandelend niet tegen. Als we wat bij het kleine restaurant wat gaan drinken reserveren we meteen voor de volgende avond. De rest van de middag zijn we in het kamp, waar we spelletjes doen, in bomen klimmen en zaadjes verzamelen voor de bush baby’s.


Onze bush hut in Ngepi Rest Camp


Afrikaanse trekwespen, niet aggresief maar een hele zwerm boven je bed is minder comfortabel


Een babyfoon hadden wij met deze rieten muurtjes niet nodig


Heerlijk uitrusten op een steigertje aan de Kavango rivier


Net op het jeugdjournaal gezien, de rage van 2006: zwemmen tussen de krokodillen!
het water te troebel om zeker te stellen dat er geen gaten in de kooi zaten...


Op weg naar Popa Falls...


Met Victoria Falls als reisdoel moet je niet te veel verwachten van de Popa Falls


Waarom breken de lianen bij mij wel en niet bij Tarzan af?


Papyrus bij de Popa Falls


Op een onbewaakt ogenblik liet deze schaduw zich betrappen op deze gewenste intimiteit


Alhoewel Jelle Eline en Thijs -tegen alle verwachting in- echt niet moeilijk deden met het beschikbare eten
was het voor hun toch steeds weer feest als wij zoute chips wisten te vinden.
(Waarschuwing: de blauwe verpakking bleek niet paprika maar uien-en-azijn smaak!)


Jelle, Thijs en Eline zoeken zaden voor de Bush baby die 's avonds in de bomen boven ons zit te knagen


Barbara verzorgt samen met Jelle de garnituur voor de Braai


Barbara en Thijs dollen aan de bar bij Ngepi.
Jammer was dat Ngepi -zoals de meeste camps- zich voornamelijk richt op grote georganiseerde reizigersgroepen en niet op de individuele trekkers. Bij Ngepi is dit extreem omdat het aanwezige leidende personeel zich met name richt op het draaien van de bar . Het lijkt alsof ze er specifiek op zijn uitgezocht om aan de bar te hangen, aldus dit woord van kritiek van iemand die soms bestwel met een beetje weemoed aan z'n studentenjaren terugdenkt. Overigens geen slecht woord over de lokale huishoudelijke personeelseleden.

 

Zaterdag 22 juli 2006
Het is vandaag prachtig weer en terwijl opa Paul achter de computer kruipt om reisverslagen te schrijven voor de website, gaat de rest naar Mahango game reseve. Eline is ziek met hoge koorts, maar wil wel mee. We rijden over droge, stoffige wegen en zien weinig wild. De kinderen worden al wat blasse van alle herten en zebra’s en kijken al bijna niet meer op van hun gameboy. We bekijken een giant Baobab tree en picknicken bij een rivier. Terwijl we terug rijden zien we twee enorme olifanten de weg oversteken en binnen een minuut lijkt het alsof er nooit olifanten zijn geweest. Op weg naar een waterhole zitten we bijna vast in het mulle zand en oma Meta lijkt het verstandiger om toch maar terug te rijden, want we zijn maar met een auto vandaag.
In het kamp eten we kipnuggets met friet, maar zeker Eline met haar hoge koorts heeft er absoluut geen trek in.
Met oma Meta gaan we in de namiddag op bootsafari. Nadat Marc heeft moeten tekenen dat het op eigen risico is (nooit gweten dat het zo gevaarlijk kan zijn…) vertrekken we. Barbara heeft het niet zo op nijlpaarden maar gaat toch dapper mee op dit kleine bootje. We zien krokodillen, vogels en de gids ziet al van verre de hippo’s die voor ons met de verrekijker nog niet eens te zien zijn! We passeren de hippo’s en zien op de oever er nog twee liggen die verschrikt het water in duiken als we in de buurt komen. En dan een hele familie (15 stuks) die proestend, spelend en gapend ons aanstaren. 10 meter verderop meren we aan op een zandbank midden in de rivier en stappen uit. De gids wijst ons nijlpaard sporen (nijlpaarden hebben 4 tenen tellen de kinderen) en de vogelnesten aan terwijl Barbara steeds achterom kijkt of er niet ineens een hippo op ons afkomt. Terwijl we stroomafwaarts varen geeft de grootste hippo nog een show.
In het stikdonker gaan we in Divundu nog tanken. Het is daar een drukte van jewelste met bedelende en dronken mensen en we zijn blij als we bij Popa falls gaan dineren. Het is hier ’s avonds langs de weg een drukte van jewelste met een heleboel mensen, terwijl je overdag vrijwel niemand ziet. Alsof het leven hier pas begint als het donker is!
De nachten langs de rivier zijn die van wonderlijke geluiden van olifanten, hippo’s en vogels maar ook die van erg, erg koud.


Mahango Game Park op de grens met Botswana


Deze "Giant Boabab" stond op de kaart aangegeven,
dit nadat wij eerder andere exemplaren geringschattend voor de "giant" hadden aangezien


Sabelantilopen (Hippotragus niger) met op de achtergrond zebra's


Soms is een safari rit ook vermoeiend, maar meestal is het gewoon lekker om tegen mama aan te hangen!


Boat safari op de Kavango rivier

 


Gestoord in z'n rust stormt dit nijlpaard op ons af...


Aalscholver in volle vlucht


Deze gasten gaan met hun Mokoro (een uitgeholde boomstam) riet ophalen aan de overkant van de rivier


Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Een bonte ijsvogel vermomd als F16...


Uitgestapt op een zandbank in de Kavango rivier


en het nijlpaard maakt ondertussen duidelijk dat dit zijn rivier is...


Zonsondergang bij de Kavango rivier


Thijs geniet van z'n frietjes bij het restaurant van Popa Falls
(en...wat doe je met 7 veel te grote stukken vlees in
1. een restaurant waar ze, speciaal voor ons, extra hun best hebben gedaan en
2. in een regio met een enorme werkeloosheid en een levensstandaard die omgekeerd evenredig van omvang is...)


Ontbijt logistiek...de drie kinderen worden op hun wenken bediend.

Zondag 23 juli 2006
Vertrek naar Botswana.

Laatste wijziging 28 augustus 2006

 

© 2006 Copyright Marc en Barbara van Santen.
Alle op deze website gepubliceerde tekst en foto's zijn eigendom van Marc en Barbara van Santen.
Zonder uitdrukkelijke toestemming van Marc en Barbara van Santen is het niet toegestaan om het geheel of delen van teksten en/of foto's te kopieren of op een andere manier te gebruiken.